Vandaag moest ik een kant van Gent uit waar ik niet zo heel veel kom, de Oudenaardsesteenweg. Met een drukke agenda en het winderig weer in het achterhoofd dacht ik dat het deze keer misschien beter was recht op recht te rijden. Dus een aantal grote assen met fietspaden. Het werd weer eens een teleurstellende ervaring...
Na fijne, landelijke wegen kwam er eerst de Nevelestraat tussen Lotenhulle en Nevele. Breed, vrijliggend fietspad aan de zuidkant van de straat. Kwaliteit... tja... betonplaten uit ergens de jaren zeventig of misschien nog vroeger. Dokkeren. Door de ligging en de her en der geplaatste paaltjes voelde het wel veilig aan, maar comfortabel was zeker niet het woord dat erbij paste.
Nevele voorbij, aansluiting gezocht op de N437. "Waw," dacht ik bij mezelf, "dat wordt genieten!" 'n Nog breder fietspad, maar dan wel een recent. Ondanks alle verzoeken van zovele fietsers toch maar weer eens uitgevoerd in beton. Niettemin toch aangenaam vlak en geen storende zettingsvoegen. Na een paar kilometer was het evenwel uit met de pret. Vaarwel aangenaam fietspad, over naar de zelfmoordstrookjes met de rijrichting mee. Asfalt in uitstekende staat, wat de pijn wel kon verzachten. O neen, de pret duurde deze keer nog veel korter: asfalt werd ingeruild voor betonplaten. Oud, ruw, oneffen... en naarmate Sint-Martens-Leerne dichterbij kwam, werd het met iedere meter steeds slechter. En als kers op de taart lag het fietspad op de rotonde van Leerne nog eens vol met allerlei grint, stof, glas... En moet je zien dat de rijbaan zelf over heel dat traject was uitgevoerd in spiegelglad asfalt!
Van de hemel naar de hel en omgekeerd, en omgekeerd... 't Stukje dat volgde, was weer eens heerlijk: een echt mooi, aangenaam en zelfs toeristisch-recreatief ogend fietspad voor en na de brug over de Leie. En dan... plots... niets. Gemeentegrens van Deurle, vanwaar je als fietser de wildernis wordt ingestuurd. Plotseling moet je een plaatsje trachten te veroveren tussen grote, brede en snel rijdende wagens (Latem, nietwaar...!
) voor wie een fietser schijnbaar slechts een worm is die zonodig vertrapt moet worden. Ik vond de Pontstraat een heus onaangename ervaring.
Na wat gekronkel door de villawijk de N43. Fietspad van rode klinkers. Ideaal voor wie slagroom wil maken...
Of fietspaden daartoe ontworpen zijn, is echter nog de vraag. Redelijk veilig, al heb ik toch wel met haviksogen de opritten in de gaten moeten houden want een aantal automobilisten beschouwen het fietspad slechts als een deel van hun eigen oprit. Naarmate je dichterkomt bij de E40 is er nog maar weinig goeds van het fietspad te vertellen. Niet afgescheiden, niet comfortabel, niet veilig... Bij de op- en afritten heb ik een paar keer flink moeten brullen opdat ze zich van mijn aanwezigheid bewust zouden worden. Ja natuurlijk, midden in het spitsuur en dan hebben ze blijkbaar maar één doel voor ogen: vlug, vlug, vlug naar huis en o wee wie mij daarbij hindert! Ik denk dat Fietsersbond van Gent daar nog een vette kluif aan heeft.
En na de hel weer eens een stukje hemel: het fietspad aan de Oudenaardsesteenweg. Wel jammer dat de parkeerplaatsen voor de auto's weer eens aan de buitenkant van de weg zitten. Dubbel gevaar dus voor de fietsers. Ook zijn er bijzonder weinig overgangen om als fietser van de ene kant van de weg naar de andere kant te komen. Er ligt een verhoogde middenberg op die N60, zodat het met een velomobiel niet zomaar lukt.
Besluit: van alles en nog wat. Hier en daar eens een degelijk fietspad, maar in veel gevallen nog veel meer schrijnende fietsinfrastructuur die eigenlijk die naam zelfs niet waardig is. Ook heb ik bijna steeds moeten vaststellen dat de overgangen slecht zijn: te hoog, te abrupt, te scherp...
Er is nog veel werk aan de winkel!
Hoop doet echter leven!
Dagdromend - mijmer ik weg - in de wereld - van het ongrijpbare - is niet alles - binnen handbereik - ben ik op een - eeuwig voortdurende reis
Stormend door het leven met (Versatile009), (Alligt Alleweder042) & (Thorax Tangens)