't Is zover mannen .... morgenvroeg vertrek ik naar de Mont Ventoux. Alles is ingepakt, beentjes ingesmeerd, voldoende trainingskilomters gemaakt. Samen met 3 vrienden (die met hun koersfiets rijden) gaan we de berg trotseren.
Tot binnen een dikke week ... dan weten we weer allen wat meer over "klimmen met een ligger".
Proes Seiran SL
-
Luc Willaert
- General Manager
- Berichten: 3432
- Lid geworden op: do 18 sep 2003, 20:54
- Postcode: 8400
- Fiets: Mango 137
- Locatie: Oostende
- Contacteer:
SUCCES-
Johan Clerx
- General Manager
- Berichten: 3123
- Lid geworden op: di 01 mar 2005, 11:05
- Postcode: 3690
- Fiets: Quest 300
- Locatie: Zutendaal
- Contacteer:
opgelopen doeme wat is het nu -
Proes
- chauffeur
- Berichten: 1091
- Lid geworden op: ma 16 mei 2005, 21:37
- Postcode: 2050
- Fiets: M5-Highracer
- Locatie: Antwerpen (Linkeroever)
- Contacteer:
Hier een klein verslag van een wielrenner (vriend) die erbij was ... we hebben een "prachtige vakantie" gehad!
SPORTIEVE VAKANTIE OP KASTEEL IN DE PROVENCE
Bij de familie Alex (broer van Proes) & Heidi Proesmans op Château de la Merletade in de Provence, hebben we snel geleerd wat het betekent om te leven als “God in Frankrijk”! We zijn er – om nog een Vlaamse spreuk te gebruiken – “met ons gat in de boter gevallen”! Château de la Merletade is te vinden in het dorp Cheval-Blanc, vlak bij Cavaillon ten zuidoosten van Avignon.
We werden er zeer goed ontvangen door Alex en Heidi en hadden alles wat we nodig hadden om er een sportieve, zorgeloze vakantie van te maken… en dat hebben we dan ook gedaan. Sportief was onze vakantie alleszins: elke ochtend eerst een vijftal km lopen vóór het ontbijt (behalve de dag v/d beklimming v/d Mont Ventoux), en elke dag fietsen – gemiddeld meer dan 90 km per dag door bergachtig landschap, of 463 km in totaal op vijf dagen –, en na het fietsen een frisse duik in het buitenzwembad, zodat we opgefrist en met honger als een paard het avondmaal konden nuttigen.
We zijn in het zonovergoten en begin mei reeds warme klimaat v/d Provence dan ook overdag zo goed als niet binnen geweest: van het ontbijt op het terras ’s morgens na het lopen, tot en met het avondmaal. De zon is daar dan ook reeds in het voorjaar reeds zeer actief en elke dag present!
Dag 1 (zondag 30 april): Montagne du Luberon
Om de omgeving van de Château te verkennen en om het klimmen reeds wat in de benen te krijgen, reden we – uiteraard langs de steilste kant – de hellingen op van het gebergte “Montagne du Luberon”. Deze bergen zijn te zien van op het terras v/d Château. We wisten direct wat klimmen was! Om de korte afstand van Cheval-Blanc, op ongeveer 100 meter hoogte, tot de top waar de antenne staat op 697 meter hoogte te overbruggen, lieten we reeds liters zweet. In het vlakke Vlaanderen zijn we immers enkel gewoon om een viaduct op te rijden van enkele tientallen meters hoogte. Nu klommen we op minder dan een half uurtje 600 meter hoger… Het kleinste verzet op onze fiets leek nog steeds veel te zwaar… dat belooft voor de Mont Ventoux waar we (vanuit Bedoin) 1600 meter zouden moeten klimmen, of nog 1000 meter meer. Gelukkig is het stijgingspercentage daar toch wat kleiner dan deze eerste helling in de Luberon.
Eens boven op het plateau “Massif des Cedres” zou het zo goed als plat zijn, had Alex gezegd. Waarschijnlijk had hij dat gevoel in zijn jeep na de steile klim, maar voor onze reeds vermoeide benen na de steile klim bleef het duidelijk steeds op en neer gaan… We reden verder over de zogenaamde “Petit Luberon” in noordoostelijke richting over Bonnieux naar Apt. Op de terugweg vonden we een terrasje in Lacoste met een prachtig panoramisch uitzicht over de vallei. We reden verder over Maubec en Robion naar Cheval-Blanc. Eens terug op het Château hadden we reeds 99 km op de teller, met uiteraard meerdere stevige hellingen… De eerste dag was reeds vermoeiend, maar het koele water v/h zwembad bracht opnieuw kracht in onze lome benen.
Dag 2 (maandag 1 mei): Les Baux de Provence
Omdat we de volgende dag de Mont Ventoux zouden beklimmen, was het de bedoeling om het op maandag wat kalmer aan te doen: d.w.z. de fiets gebruiken als vervoermiddel om wat bezienswaardigheden te bezoeken, zonder te veel hellingen, of grote inspanningen. Dat was alleszins de bedoeling.
We vertrokken richting Cavaillon. Deze ietwat grotere stad viel wat tegen, zodat we snel verder reden richting Orgon en vervolgens Eygalières ten zuidwesten van Cheval-Blanc. Het was opnieuw stevig klimmen en dalen door Les Alpilles om naar het toeristische dorpje op een rotsheuvel “Les Baux de Provence” te fietsen. Alhoewel zeer toeristisch was dit toch wel de moeite waard: een zeer pittoresk dorpje op een rots met smalle straatjes – uiteraard autovrij – met een heleboel oude, historische gebouwen, winkeltjes, terrasjes en restaurantjes. Alle aandacht van de toeristen ging echter naar de Patrick met zijn ligfiets; zoiets hadden ze in de Provence blijkbaar nog niet gezien! Sommigen vroegen zelfs een foto, waarmee Patrick duidelijk in zijn nopjes was… Na een langere pauze reden we verder naar Eyguières, Senas en Mallemort, waar we de Durance – een bijrivier van de Rhône – over staken. Eens terug op het kasteel hadden we 108 kilometers gefietst door een zeer heuvellend terrein. We vermoedden toen reeds dat we dit nog wel zouden voelen op de Mont Ventoux…
Dag 3 (dinsdag 2 mei): beklimming Mont Ventoux
Dinsdag was THE DAY! Alex & Heidi reden mee met hun jeep om ons te begeleiden en om foto’s te maken van onze ultieme beklimming. Zoals de echte klimmers vertrokken we vanuit Bédoin. Dit dorpje aan de voet van de Mont Ventoux langs de zuidwestkant ligt op ongeveer 300 meter hoogte. Van hieruit is het ruim 1600 meter klimmen naar de top op 1909 meter hoogte.
Je kan de Mont Ventoux ook beklimmen vanuit Sault, maar dan hoef je amper 1150 meter te klimmen vermits Sault reeds op 765 meter hoogte ligt. Bovendien is het stijgingspercentage vanuit Sault veel minder stijl, zodat Sault ook wel de “mietjeskant” wordt genoemd.
Zie www.dekaleberg.nl.
Wij kozen dus uiteraard – zoals de echten – voor de klim vanuit Bédoin. De eerste vijf kilometers zijn slechts vals plat door velden en enkele dorpjes, maar vanaf dan begint het echte werk door het bos, waar het stijgingspercentage varieert tussen de 9 % en 11 %. De Patrick met zijn ligfiets had wat voorsprong genomen tijdens de eerste 5 km. De bukfietsers (zoals Patrick ons noemt) – Hugo, Geert en Frederik – kwamen samen achterop, maar eens in het bos met de veel steilere hellingen, ging elk zijn eigen tempo rijden en werd de ligfiets ingehaald. Na slechts enkele honderden meters in het steile los, drupte het zweet reeds van mijn gezicht. De beklimmingen en de vele kilometers van de vorige dagen zaten nog in mijn benen. Met de mond wijd opengesperd om lucht te happen, zwoegden we naar boven. Het steeg voortdurend en bleef maar stijgen… na elke bocht leek het steiler en langer klimmen tot de volgende bocht. Bij een stijgingspercentage van 9 i.p.v. 11 % kon ik even nippen van mijn drinkbus. Hugo en Geert reden voor mij en de Patrick was ik ook al voorbij gestoken, zodat ik niemand meer in mijn gezichtsveld had. Gelukkig kon ik af en toe rekenen op de aanmoedigingen van Alex en Heidi, die heen en weer pendelden tussen Hugo en Geert vooraan en Patrick achteraan. Zelf zat ik dus tussenin. Vermits het steeds langer duurde vooraleer de Jeep met Alex en Heidi mij opnieuw voorbij reedt, kon ik vermoeden dat de tijdsverschillen met Patrick steeds groter werden.
Bij Chalet Reynard – op ruim 1400 meter hoogte – kom je uit het bos en kun je de top van de Mont Ventoux reeds zien schitteren. Alex vertelde me dat de eerste, Hugo of Geert, reeds 6 minuten voorsprong had. Eens voorbij Chalet Reynard gaat het iets minder steil en is de top reeds in zicht, zodat je het wel weer helemaal ziet zitten. Het duurde nu wel heel lang vooraleer de jeep met Alex en Heidi mij opnieuw voorbij reed. Zij hadden uiteraard bij Chalet Reynard gewacht op onze ligfietser, zodat zij zich moesten reppen om nog net voor den eerste boven te zijn. Dat lukte nog net en de eerste bleek Hugo te zijn. Hugo bereikte (als oudste van ons groepje) de top na 1 uur en 47 min klimmen, wat een heel goed resultaat is! Slechts twee min later kwam Geert boven. Zelf (d.i. Frederik) had ik er 1 uur en 55 min voor nodig, maar was heel tevreden de top bereikt te hebben binnen de twee uren! Patrick volgde met zijn ligfiets iets later op 2 uur en 13 min, maar ook hij had de top al fietsend en zonder stappen bereikt, wat zeker voor een ligfietser niet evident is!
Na boven de innerlijke mens wat versterkt te hebben, trokken we extra kledij aan voor de afdaling richting Sault. Met de ligfiets haalde Patrick topsnelheden van rond de 80 km/uur, wat zeer snel is op de bochtige afdaling met tegenliggers. Zelf haalde ik – maar ook Hugo en Geert – topsnelheden van meer dan zestig km per uur. Bij de afdaling merkte je pas hoe veel er geklommen werd… We hebben de tijd v/d afdaling niet opgenomen, maar hier was Patrick – zoals bij elke afdaling – duidelijk de snelste! Als we vanuit Sault opnieuw in Bédoin aankwamen, hadden we 85 loodzware kilometers op de teller.
’s Avonds zijn we samen met Alex en Heidi Mexicaans gaan dineren in “Le Marcantal” bij Marc en Chantal Cassiers, die er een “Chambres d‘Hôtes” uitbaten. Het eten en het kader was alleszins voortreffelijk. Een aanrader voor levensgenieters! Dit geldt trouwens voor de Provence in het algemeen.
Dag 4 (woensdag 3 mei): Fontaine-de-Vaucluse
De vierde dag was echt wel een rustigere dag. Na de inspanningen van de Mont Ventoux was dat ook wel nodig. We hebben de fiets enkel gebruikt om een aantal dorpjes en toeristische attracties te bezoeken. De belangrijkste bezienswaardigheid van de dag was de “Fontaine-de-Vaucluse” ten noorden van Cheval-Blanc. Dit is een bron in de heuvels vlakbij een toeristisch dorpje en is een bezoekje zeker waard. Alles samen hadden we toch weer 70 km gereden door een heuvelend landschap, na uiteraard ons dagelijks +/- 5 km lang ochtendloopje door het bos in de omgeving van Château de la Merletade. Het sportieve gedeelte v/d dag werd zoals steeds afgesloten met een frisse duik in het zwembad.
Dag 5 (donderdag 4 mei): rondtoeren langs “Petit Luberon”
De laatste dag hebben we er nog een lap op gegeven door helemaal rond de bergen van de zogenaamde “Petit Luberon” ten oosten van Cheval-Blanc langs o.m. Bonnieux te rijden. Naast de prachtige landschappen, was Roussillon, iets hogerop ten noorden, met zijn oker kleurige ondergrond, het meest de moeite voor een bezoek. En den Hugo kon gelukkig zijn, want we fietsten weeral 101 km bij elkaar. Het moesten er immers toch minstens 100 zijn voor de laatste dag…
Het leuke aan deze vakantie samen was dat iedereen zijn gedacht kon zeggen, maar dat iedereen zich ook sportief kon neerleggen bij de consensus om alle activiteiten enthousiast samen te doen.
Bovendien zijn we op sportief vlak ongeveer elkaars gelijke: Hugo was wel eerst op de Mont Ventoux, maar op andere hellingen waren er vaak weer anderen eerst boven. Er was wel één constante; de Patrick was met zijn ligfiets steeds het snelst op het vlakke en naar beneden!
SPORTIEVE VAKANTIE OP KASTEEL IN DE PROVENCE
Bij de familie Alex (broer van Proes) & Heidi Proesmans op Château de la Merletade in de Provence, hebben we snel geleerd wat het betekent om te leven als “God in Frankrijk”! We zijn er – om nog een Vlaamse spreuk te gebruiken – “met ons gat in de boter gevallen”! Château de la Merletade is te vinden in het dorp Cheval-Blanc, vlak bij Cavaillon ten zuidoosten van Avignon.
We werden er zeer goed ontvangen door Alex en Heidi en hadden alles wat we nodig hadden om er een sportieve, zorgeloze vakantie van te maken… en dat hebben we dan ook gedaan. Sportief was onze vakantie alleszins: elke ochtend eerst een vijftal km lopen vóór het ontbijt (behalve de dag v/d beklimming v/d Mont Ventoux), en elke dag fietsen – gemiddeld meer dan 90 km per dag door bergachtig landschap, of 463 km in totaal op vijf dagen –, en na het fietsen een frisse duik in het buitenzwembad, zodat we opgefrist en met honger als een paard het avondmaal konden nuttigen.
We zijn in het zonovergoten en begin mei reeds warme klimaat v/d Provence dan ook overdag zo goed als niet binnen geweest: van het ontbijt op het terras ’s morgens na het lopen, tot en met het avondmaal. De zon is daar dan ook reeds in het voorjaar reeds zeer actief en elke dag present!
Dag 1 (zondag 30 april): Montagne du Luberon
Om de omgeving van de Château te verkennen en om het klimmen reeds wat in de benen te krijgen, reden we – uiteraard langs de steilste kant – de hellingen op van het gebergte “Montagne du Luberon”. Deze bergen zijn te zien van op het terras v/d Château. We wisten direct wat klimmen was! Om de korte afstand van Cheval-Blanc, op ongeveer 100 meter hoogte, tot de top waar de antenne staat op 697 meter hoogte te overbruggen, lieten we reeds liters zweet. In het vlakke Vlaanderen zijn we immers enkel gewoon om een viaduct op te rijden van enkele tientallen meters hoogte. Nu klommen we op minder dan een half uurtje 600 meter hoger… Het kleinste verzet op onze fiets leek nog steeds veel te zwaar… dat belooft voor de Mont Ventoux waar we (vanuit Bedoin) 1600 meter zouden moeten klimmen, of nog 1000 meter meer. Gelukkig is het stijgingspercentage daar toch wat kleiner dan deze eerste helling in de Luberon.
Eens boven op het plateau “Massif des Cedres” zou het zo goed als plat zijn, had Alex gezegd. Waarschijnlijk had hij dat gevoel in zijn jeep na de steile klim, maar voor onze reeds vermoeide benen na de steile klim bleef het duidelijk steeds op en neer gaan… We reden verder over de zogenaamde “Petit Luberon” in noordoostelijke richting over Bonnieux naar Apt. Op de terugweg vonden we een terrasje in Lacoste met een prachtig panoramisch uitzicht over de vallei. We reden verder over Maubec en Robion naar Cheval-Blanc. Eens terug op het Château hadden we reeds 99 km op de teller, met uiteraard meerdere stevige hellingen… De eerste dag was reeds vermoeiend, maar het koele water v/h zwembad bracht opnieuw kracht in onze lome benen.
Dag 2 (maandag 1 mei): Les Baux de Provence
Omdat we de volgende dag de Mont Ventoux zouden beklimmen, was het de bedoeling om het op maandag wat kalmer aan te doen: d.w.z. de fiets gebruiken als vervoermiddel om wat bezienswaardigheden te bezoeken, zonder te veel hellingen, of grote inspanningen. Dat was alleszins de bedoeling.
We vertrokken richting Cavaillon. Deze ietwat grotere stad viel wat tegen, zodat we snel verder reden richting Orgon en vervolgens Eygalières ten zuidwesten van Cheval-Blanc. Het was opnieuw stevig klimmen en dalen door Les Alpilles om naar het toeristische dorpje op een rotsheuvel “Les Baux de Provence” te fietsen. Alhoewel zeer toeristisch was dit toch wel de moeite waard: een zeer pittoresk dorpje op een rots met smalle straatjes – uiteraard autovrij – met een heleboel oude, historische gebouwen, winkeltjes, terrasjes en restaurantjes. Alle aandacht van de toeristen ging echter naar de Patrick met zijn ligfiets; zoiets hadden ze in de Provence blijkbaar nog niet gezien! Sommigen vroegen zelfs een foto, waarmee Patrick duidelijk in zijn nopjes was… Na een langere pauze reden we verder naar Eyguières, Senas en Mallemort, waar we de Durance – een bijrivier van de Rhône – over staken. Eens terug op het kasteel hadden we 108 kilometers gefietst door een zeer heuvellend terrein. We vermoedden toen reeds dat we dit nog wel zouden voelen op de Mont Ventoux…
Dag 3 (dinsdag 2 mei): beklimming Mont Ventoux
Dinsdag was THE DAY! Alex & Heidi reden mee met hun jeep om ons te begeleiden en om foto’s te maken van onze ultieme beklimming. Zoals de echte klimmers vertrokken we vanuit Bédoin. Dit dorpje aan de voet van de Mont Ventoux langs de zuidwestkant ligt op ongeveer 300 meter hoogte. Van hieruit is het ruim 1600 meter klimmen naar de top op 1909 meter hoogte.
Je kan de Mont Ventoux ook beklimmen vanuit Sault, maar dan hoef je amper 1150 meter te klimmen vermits Sault reeds op 765 meter hoogte ligt. Bovendien is het stijgingspercentage vanuit Sault veel minder stijl, zodat Sault ook wel de “mietjeskant” wordt genoemd.
Zie www.dekaleberg.nl.
Wij kozen dus uiteraard – zoals de echten – voor de klim vanuit Bédoin. De eerste vijf kilometers zijn slechts vals plat door velden en enkele dorpjes, maar vanaf dan begint het echte werk door het bos, waar het stijgingspercentage varieert tussen de 9 % en 11 %. De Patrick met zijn ligfiets had wat voorsprong genomen tijdens de eerste 5 km. De bukfietsers (zoals Patrick ons noemt) – Hugo, Geert en Frederik – kwamen samen achterop, maar eens in het bos met de veel steilere hellingen, ging elk zijn eigen tempo rijden en werd de ligfiets ingehaald. Na slechts enkele honderden meters in het steile los, drupte het zweet reeds van mijn gezicht. De beklimmingen en de vele kilometers van de vorige dagen zaten nog in mijn benen. Met de mond wijd opengesperd om lucht te happen, zwoegden we naar boven. Het steeg voortdurend en bleef maar stijgen… na elke bocht leek het steiler en langer klimmen tot de volgende bocht. Bij een stijgingspercentage van 9 i.p.v. 11 % kon ik even nippen van mijn drinkbus. Hugo en Geert reden voor mij en de Patrick was ik ook al voorbij gestoken, zodat ik niemand meer in mijn gezichtsveld had. Gelukkig kon ik af en toe rekenen op de aanmoedigingen van Alex en Heidi, die heen en weer pendelden tussen Hugo en Geert vooraan en Patrick achteraan. Zelf zat ik dus tussenin. Vermits het steeds langer duurde vooraleer de Jeep met Alex en Heidi mij opnieuw voorbij reedt, kon ik vermoeden dat de tijdsverschillen met Patrick steeds groter werden.
Bij Chalet Reynard – op ruim 1400 meter hoogte – kom je uit het bos en kun je de top van de Mont Ventoux reeds zien schitteren. Alex vertelde me dat de eerste, Hugo of Geert, reeds 6 minuten voorsprong had. Eens voorbij Chalet Reynard gaat het iets minder steil en is de top reeds in zicht, zodat je het wel weer helemaal ziet zitten. Het duurde nu wel heel lang vooraleer de jeep met Alex en Heidi mij opnieuw voorbij reed. Zij hadden uiteraard bij Chalet Reynard gewacht op onze ligfietser, zodat zij zich moesten reppen om nog net voor den eerste boven te zijn. Dat lukte nog net en de eerste bleek Hugo te zijn. Hugo bereikte (als oudste van ons groepje) de top na 1 uur en 47 min klimmen, wat een heel goed resultaat is! Slechts twee min later kwam Geert boven. Zelf (d.i. Frederik) had ik er 1 uur en 55 min voor nodig, maar was heel tevreden de top bereikt te hebben binnen de twee uren! Patrick volgde met zijn ligfiets iets later op 2 uur en 13 min, maar ook hij had de top al fietsend en zonder stappen bereikt, wat zeker voor een ligfietser niet evident is!
Na boven de innerlijke mens wat versterkt te hebben, trokken we extra kledij aan voor de afdaling richting Sault. Met de ligfiets haalde Patrick topsnelheden van rond de 80 km/uur, wat zeer snel is op de bochtige afdaling met tegenliggers. Zelf haalde ik – maar ook Hugo en Geert – topsnelheden van meer dan zestig km per uur. Bij de afdaling merkte je pas hoe veel er geklommen werd… We hebben de tijd v/d afdaling niet opgenomen, maar hier was Patrick – zoals bij elke afdaling – duidelijk de snelste! Als we vanuit Sault opnieuw in Bédoin aankwamen, hadden we 85 loodzware kilometers op de teller.
’s Avonds zijn we samen met Alex en Heidi Mexicaans gaan dineren in “Le Marcantal” bij Marc en Chantal Cassiers, die er een “Chambres d‘Hôtes” uitbaten. Het eten en het kader was alleszins voortreffelijk. Een aanrader voor levensgenieters! Dit geldt trouwens voor de Provence in het algemeen.
Dag 4 (woensdag 3 mei): Fontaine-de-Vaucluse
De vierde dag was echt wel een rustigere dag. Na de inspanningen van de Mont Ventoux was dat ook wel nodig. We hebben de fiets enkel gebruikt om een aantal dorpjes en toeristische attracties te bezoeken. De belangrijkste bezienswaardigheid van de dag was de “Fontaine-de-Vaucluse” ten noorden van Cheval-Blanc. Dit is een bron in de heuvels vlakbij een toeristisch dorpje en is een bezoekje zeker waard. Alles samen hadden we toch weer 70 km gereden door een heuvelend landschap, na uiteraard ons dagelijks +/- 5 km lang ochtendloopje door het bos in de omgeving van Château de la Merletade. Het sportieve gedeelte v/d dag werd zoals steeds afgesloten met een frisse duik in het zwembad.
Dag 5 (donderdag 4 mei): rondtoeren langs “Petit Luberon”
De laatste dag hebben we er nog een lap op gegeven door helemaal rond de bergen van de zogenaamde “Petit Luberon” ten oosten van Cheval-Blanc langs o.m. Bonnieux te rijden. Naast de prachtige landschappen, was Roussillon, iets hogerop ten noorden, met zijn oker kleurige ondergrond, het meest de moeite voor een bezoek. En den Hugo kon gelukkig zijn, want we fietsten weeral 101 km bij elkaar. Het moesten er immers toch minstens 100 zijn voor de laatste dag…
Het leuke aan deze vakantie samen was dat iedereen zijn gedacht kon zeggen, maar dat iedereen zich ook sportief kon neerleggen bij de consensus om alle activiteiten enthousiast samen te doen.
Bovendien zijn we op sportief vlak ongeveer elkaars gelijke: Hugo was wel eerst op de Mont Ventoux, maar op andere hellingen waren er vaak weer anderen eerst boven. Er was wel één constante; de Patrick was met zijn ligfiets steeds het snelst op het vlakke en naar beneden!
Na 8 jaar Challenge nu toch eindelijk mijn eigen M5 carbon High-racer :-)
-
Luc Willaert
- General Manager
- Berichten: 3432
- Lid geworden op: do 18 sep 2003, 20:54
- Postcode: 8400
- Fiets: Mango 137
- Locatie: Oostende
- Contacteer:
-
Proes
- chauffeur
- Berichten: 1091
- Lid geworden op: ma 16 mei 2005, 21:37
- Postcode: 2050
- Fiets: M5-Highracer
- Locatie: Antwerpen (Linkeroever)
- Contacteer:
Probleem met mijn fiets was dat ik die titaniumbuisjes die de hoogte van mijn zadel regelen vroeger (zie enkele pagina's vroger bij opsomming van alle verbouwingen) 4,5 cm had ingekort.
Ik heb vergeten voor mijn vertrek nog even de standaard hoogte van de fiets (die eigenlijk wat rechter zit) terug te plaatsen.
Ik ben er zeker van dat met meer steun de klim sneller had kunnen gaan.
Hiermee wil ik niet zeggen dat ik de wielrenners had kunnen verslagen (hun fietsen wegen rond de 8,5 kg) maar dat het verschil ipv 25 minuten misschien maar 10 minuten had geweest.
Mijn "lichte" SeiranSL weegt een beetje meer door het klapstuur (+ 0,7 kg) de rotoraandrijving (+ 0,5 kg) + bel, 2 drinkflessen, zakje met reservebinnenband + buitenband, regenjasje (om terug af te dalen) enz.
Ook mijn achterwiel (American Classic Sprint) dat ultra licht weegt was voor de Mont Ventoux (door een klein probleem) net die week gewisseld in een wiel dat veel zwaarder weegt.
Al bij al was ik steeds, op alle tochtjes, de snelste.
Maar misschien nog het belangrijkste ... ik zat steeds het meest comfortabel en heb een reuze vakantie gehad!
Ik heb vergeten voor mijn vertrek nog even de standaard hoogte van de fiets (die eigenlijk wat rechter zit) terug te plaatsen.
Ik ben er zeker van dat met meer steun de klim sneller had kunnen gaan.
Hiermee wil ik niet zeggen dat ik de wielrenners had kunnen verslagen (hun fietsen wegen rond de 8,5 kg) maar dat het verschil ipv 25 minuten misschien maar 10 minuten had geweest.
Mijn "lichte" SeiranSL weegt een beetje meer door het klapstuur (+ 0,7 kg) de rotoraandrijving (+ 0,5 kg) + bel, 2 drinkflessen, zakje met reservebinnenband + buitenband, regenjasje (om terug af te dalen) enz.
Ook mijn achterwiel (American Classic Sprint) dat ultra licht weegt was voor de Mont Ventoux (door een klein probleem) net die week gewisseld in een wiel dat veel zwaarder weegt.
Al bij al was ik steeds, op alle tochtjes, de snelste.
Maar misschien nog het belangrijkste ... ik zat steeds het meest comfortabel en heb een reuze vakantie gehad!
Na 8 jaar Challenge nu toch eindelijk mijn eigen M5 carbon High-racer :-)
-
Proes
- chauffeur
- Berichten: 1091
- Lid geworden op: ma 16 mei 2005, 21:37
- Postcode: 2050
- Fiets: M5-Highracer
- Locatie: Antwerpen (Linkeroever)
- Contacteer:
Mijn fiets is momenteel naar "Challenge" Nederland voor een grondige beurt én nogmaals een gewichtsbesparing.
De oranje kader wordt omgewisseld (dank u Challenge) in een mat-zwarte kader die 100 gram minder weegt omdat die niet gespoten moeten worden. De oranje aluminium neus wordt vervangen in een carbonnen exemplaar.
Ook de standaard titanium stoel-staafjes worden terug gestoken om terug iets meer acceleratie en duwkracht te hebben.
Voor de rest wilde ik dolgraag mijn klapstuur wisselen in het ultralichte (vast) titaniumstuur ... maar die zijn niet meer verkrijgbaar momenteel.
De oranje kader wordt omgewisseld (dank u Challenge) in een mat-zwarte kader die 100 gram minder weegt omdat die niet gespoten moeten worden. De oranje aluminium neus wordt vervangen in een carbonnen exemplaar.
Ook de standaard titanium stoel-staafjes worden terug gestoken om terug iets meer acceleratie en duwkracht te hebben.
Voor de rest wilde ik dolgraag mijn klapstuur wisselen in het ultralichte (vast) titaniumstuur ... maar die zijn niet meer verkrijgbaar momenteel.
Na 8 jaar Challenge nu toch eindelijk mijn eigen M5 carbon High-racer :-)
-
Wouter D
- General Manager
- Berichten: 11283
- Lid geworden op: di 09 sep 2003, 22:35
- Postcode: 9320
- Fiets: Thys Revolver
- Locatie: Erembodegem
- Contacteer:
wel jammer dat je er niet mee op klinkers mag rijden he
Wens je in te schrijven voor de nieuwsbrief? Hebt u suggesties of vragen? , .... info@ligfietsers.be
help jij ook mee het forum fris en overzichtelijk te houden?
help jij ook mee het forum fris en overzichtelijk te houden?
