Graddus (ofwel Marc, voor de gewone mensen)

[graddus]

Erg in de kinderschoenen, zodra ik wat meer actiefoto heb gevonden plaats ik hem erbij...

[graddus]

Oops, niet alle aprilvissen zijn grappig...

[graddus]

Wel een leuk idee ja, om in het kort (ahum) te omschrijven hoe je begonnen bent met ligfietsen. Fietsen, ja dat kende ik wel, met een vader die ruim twintig jaar serieus gecoureurd heeft bij de amateurs (je kunt met die man in geen dorp in het zuiden van Nederland of het noorden van Belgie komen zonder de opmerking "hier heb ik nog gekoerst" gevolgd door een vorm van anekdote en voor mij de herinnering aan de tralies van de dranghekken waarachter ik ben opgegroeid en de frustratie van het 'nooit eens op de molekens mogen' omdat er weer niet genoeg 'priem' verdiend was.) Vanaf mijn tien jaar ongeveer, serieus gebeten geweest van de fietscross (BMX), maar met zo'n achtergrond betekende dat natuurlijk onmiddellijk wedstrijden etc. Jarenlang graag gedaan, toen ik een jaar of vijftien was in de winter aangevuld met veldrijden (cyclocross), waar je in die tijd nog helemaal voor gek verklaard werd als je met je fiets over een balkje 'jumpte', dat kon toch helemaal niet met die dunne wielen, "ja tarara". Kortom fietsen, fietsen en nog eens fietsen. Veel trainen met de plaatselijke wielervereniging, in de winterse weekeinden de amateurs het bloed van onder de nagels halen door met je vijftien jaar gewoon de hele ochtend rustig babbelend mee te blijven fietsen, alleen dat koersen zelf he... Tot grote frustratie van mijn vader kon dat me niet boeien, er waren wel interessantere dingen om mijn tijd aan te besteden! En dan komt het bekende verhaal, je wordt achttien, haalt een rijbewijs (in mijn geval zijn ook auto's een enome microbe, ja ik ben geen zuivere fietsfanaat) en zodra er wat geld overblijft voor een eigen autootje wordt dat het belangrijkste vervoermiddel en verdwijnt de fiets naar de achtergrond.

Zo komt het dus dat ik zo'n tien jaar wel een paar fietsen had, maar meestal alleen op twee platte banden en met een erg roeste ketting. Tot ik dus op zekere dag iets met ligfietsen kreeg. Ik weet niet wat, ik weet niet meer hoe, maar ik vond het concept geweldig en moest en zou er ooit eens een hebben. Zoals nogal vaak bij mij, begon dat met allerlei vage ideeen en tekeningetjes over hoe zoiets er dan uit moest zien en hoe dat te bouwen. Eigenlijk zonder enig bestaand voorbeeld. Van die plannen komt nagenoeg nooit iets, dus het ligfietsbestaan heeft lange tijd gesluimerd in mijn achterhoofd. Mijn allereerste livecontact met een ligfiets, was in de fietsenstalling van het station in Vlissingen. De beheerder daar verkocht en verhuurde naast gewone fietsen ook ligfietsen. Het werd een korte eerste kennismaking met het fenomeen, een heel klein rondje, maar vooral love on first sight met de Flevoracer van de beheerder zelf. Maar daar kan een normale mens dus niet zo op weg fietsen, dat maakte hij me meteen wel duidelijk, dus verder als even proefliggen kwam het niet. Die lijn, die constructie, dat aparte systeem, geweldig gewoon...

Tot medio 1997, toen ik in Gent woonde, niet ver van het begijnhof waar een plakkaat aan het raam hing van een ligfietswinkel (maar geen fiets te zien). Een jaar later (ik was net uit Gent verhuisd) was er ineens een winkeltje aan de lange violettestraat, daar moest ik zijn. Dat was dus de tweede keer dat ik op een ligfiets heb gelegen en gereden, maar als je me nu vraagt welke modellen ik allemaal heb geprobeerd en belegen moet ik helaas wederom het antwoord schuldig blijven. Maar het voelde goed en niet iedereen in de 'ligfiets' was even blij dat ik ipv. het fietspadje naast de winkel meteen maar het spitsuur vervoegde op het St. Annaplein... Een maar was er echter, de fiets die ik intussen al een poosje als referentie had, hadden ze niet (en verguisden ze eigenlijk ook). Geen Flevoracer in de 'ligfiets'...

En zo werd het 1999, bleven de plannen broeden (naast al die andere dingen, verbouwen van een huis enzo) en heb ik uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken en ben in mijn vakantie, op weg naar Denemarken, langs Dronten gereden om daar bij de bron te gaan proberen hoever ik nou eigenlijk zou komen op een Flevobike. Daarop is het antwoord simpel, niet ver! Drie kwartier op een trike gaven een paar honderd meter resultaat, maar niet echt overtuigend. Nog een half uurtje op een bike zou een normaal mens meteen de moed in de schoenen hebben doen zinken, maar ik, ik was verkocht. Een Racer was het en een Racer zou het worden. Het voelde goed, dit zou ik wel leren. Daar en dan werd de knoop doorgehakt en mijn fiets besteld. Er zijn nou eenmaal beslissingen die je gewoon moet nemen, waar je niet langer over na moet denken...

Zo raakte ik dus aan een ligfiets. De meesten van jullie zullen wel weten dat het type waarvoor ik gevallen ben een van de meest exotische is, zeker wat het leren rijden erop betreft... Dat wordt dan meteen maar mijn volgende bijdrage. Tot dan.

Gr. Marc

[graddus]

Dan heb je een Flevoracer in je schuur staan, maar dan... Nou woon ik in een klein doodlopend straatje, dus plaats genoeg om te beginnen. Ik zweer je, meer dan plaats genoeg om te beginnen. Ik denk dat weinig mensen begrijpen waarom je een klets geld uitgeeft om eerst alles kapot te vallen voordat je zelfs maar de straat uit kunt fietsen. Het kwam er op neer dat meer dan enkele meters zonder om te vallen eigenlijk niet tot de mogelijkheden behoorde. Twee weken lang was ik elke dag een half uur tot drie kwartier aan het klooien. Niet te lang, omdat ik mezelf niet wilde frustreren. Niet te lang, omdat het geen zin heeft de vermoeidheid de overhand te laten nemen wanneer je iets geheel nieuws moet leren. Het was net als voor het eerst leren fietsen, alleen was ik een beetje groter en was er geen papa voorhanden om me overeind te houden...

En dan, na een paar dagen, begon ik er wat gevoel in te krijgen. Een ding werd me snel duidelijk, het zijn niet de bochten die moeilijk zijn met een Flevobike, het is het rechtuit fietsen. Dan maar een wat groter oefenterrein uitgezocht, het plaatselijke schitterend geasfalteerde (ehum, nu ja voor dit doeleind natuurlijk wel) dorpsplein van Overslag. Met wat meer plek en de bedoeling rondjes te draaien begonnen de meters die ik aflegde ook wat groter in getal te worden en langzaam maar zeker kreeg ik een beetje controle over deze contraptie. Na tien dagen ploeteren reed ik mijn eerste rondje over het dorp (gelukkig zo'n heerlijk doods uitgestorven plaatsje op de juiste momenten) en deed mijn 'jeugdige' overmoed mij besluiten dan maar meteen tot bij mijn vader in het volgende dorp, zo'n vier km verderop, te fietsen. En dat lukte, wederom omdat ik niet in een erg drukke streek woon en het gebruik van zowat de hele rijbaan niet meteen afgestraft wordt met roadkill. Trots als een pauw geraakte ik zelfs terug op mijn eigen stekje. Ik kon het, ik kon fietsen op mijn Flevoracer.

En als je dat kunt, dan kun je er ook op naar je werk nietwaar!? Dus de volgende dag op tijd vertrokken en jawel ook die afstand van zo'n twintig km (excl. slingertoeslag) wist ik te overbruggen. Moe bezweet en voldaan weerstond ik alle meewarige blikken van collega's en clienten. Nog bezweter kwam ik die avond weer thuis. In het donker was het haast nog moeilijker, al kan dat niet anders dan tussen de oren zitten natuurlijk. Afijn, zo begon ik aan mijn eerste ritjes op mijn zwarte ligger, eerst nog voorzichtig maar allengs sneller en verder.

Medio september had ik wat meer tijd omhanden en werden te tochten ook wat langer. Op een goeie vrijdag ging ik zonder nadenken over de middag even een tijdschrift halen in een naburig dorp. Dat gaat dus niet, over de middag, want die mensen moeten ook (of is het wel?) eten nietwaar. Dan maar besloten een rondje te fietsen tot de klok van tweeen. De klok van tweeen werd die van zessen en in plaats van bij de plaatselijke dagbladhandelaar was ik inmiddels 100 km verder en bij mijn schoonouders (waar we die dag zouden eten) aanbeland. Een telefoontje om droge kleren verder, was ik toch blij dat ik niet meer op de fiets naar huis hoefde. Niet alleen was 100 km op de ligfiets ver, voor iemand die 10 jaar niet verder dan vijf km aan een stuk had gefietst waren honderd km's gewoon ook erg ver...

Precies een week later zat ik met een vriend uit Breda aan de telefoon te kletsen over wat een mens al kan doen op een verloren vrijdagmiddag. Gezien het mooie weer werd dat al snel een voorstel om op de markt van Breda te gaan zitten. Hmm, eigenlijk had ik geen goede auto thuis om die afstand af te leggen, maar weet je, ik kom wel op de fiets... Goed, na voor gek verklaard te zijn toch maar vertrokken en enkele uren later zat ondergetekende achter een frisse pint op de markt van Breda. Mijn grootste kunststukje moest toen echter nog komen...

Ik zou naar een verjaardagsfeest van een goede vriendin in Zeist bij Utrecht. Opzet was om daar daags tevoren heen te vertrekken, ongeveer halverwege in Breda een tussenstop te houden en sanderendaags de rest te volbrengen en dan de terugreis 's avonds met mijn nagekomen vriendin in de auto weer terug. Dus op donderdagochtend opnieuw naar Breda vertrokken. Daar na een kleine vier uur lekker gelunched en dan he, het was nog maar 13 uur... Ik kon net zo goed lekker doorfietsen. Na wederom voor gek verklaard te zijn opnieuw vertrokken. Knettergek was ws. beter geweest, want het voor mij onbekende land tussen Breda en Zeist ligt bezaaid met rivieren, onbekende bruggetjes en veerpontjes en slechts een vaag idee van de richting die ik moest volgen. Resultaat, nog een aantal uren en vooral een totaal van 204 km later stond ik in Zeist. Voor een gesloten deur... Dat krijg je als je niemand verteld dat je er aan komt. Gelukkig was ik daar nog geen drie minuten toen mijn bestemmelingen om de hoek kwamen met een volle boodschappentas. Na hun verbazing en gekverklaringen te hebben ontvangen, toch blij dat ik binnen kon, lekker kon douchen en mijn beentjes onder tafel steken voor een goed maal.

Voor mij was dat het bewijs dat fietsen op een ligfiets een heerlijk ontspannen bezigheid is. Je kunt er zelfs ongetraind grote afstanden op afleggen, zonder zadelpijn en alle andere gekende ongemakken van een bukfiets. Er was maar een ding dat ik mezelf nog moest aanleren en dat was rijden met clippedalen en bijpassende schoenen, hetgeen ik tot dan toe nog niet had gedurfd. Ik moet zeggen, dat maakt het rijden op een ligfiets en zeker op een Flevobike nog een stuk comfortabeler. Wanneer je niet continu bij ieder hobbeltje je koers hoeft te corrigeren omdat je voeten over je pedalen naar beneden glijden, wordt het rijden niet alleen veel rustiger, maar vooral minder vermoeiend. Na deze beginfase ben ik altijd met periodes meer of minder lange afstanden blijven fietsen, soms wekenlang op de fiets naar het werk, soms helemaal niet op de fiets gelegen. Sinds ik afgelopen winter via het internet in aanraking kwam met de mensen van Zilt en ook met Wouter Delanotte ben ik steeds vaker in groepsverband beginnen fietsen. Het leukste hieraan vind ik vooral de herkenbaarheid en de gezamenlijke microbe, de ligfiets.

Gr.
Marc

[Bruno Van den Bussche]

Leuk je eens ontmoet te hebben bij de overzet van de Schelde te Hamme. Achteraf dacht ik, die flevobike had ik toch eens moeten uittesten... Dat blijft een onvoorstelbare machine!
Hopelijk heb je nog een mooie rit gemaakt.
Groetjes, Bruno.

[graddus]

Ja mooie tocht geweest, alles bij elkaar 102 km tot in Heist op den Berg, (vaders werd zestig, dus dat moest gevierd worden) in ietskes minder dan vier uur fietsen. Een volgende keer moogt ge zeker eens testrijden of althans een poging doen overeind te blijven. Ik zal anders mijn gebuur meebrengen, die heeft sinds enige tijd een oversized versie van de flevotrike met een prachtige aan de laadbakvasthoudfunctie, ideaal voor de beginnende flevobiker.