Op een dag... Amai! Interessant! 'n Tochtje onder de stralende zon! Mmmm, vijftig kilomter is wel wat ver om te voet te doen... zeker voor een kabouter! Met de fiets dan maar! Wanneer plots: "Amai, een groep gehandicapten! Zo speciaal: ze liggen erbij!" Even later: "Amai, weer zo'n groep wielertoeristen! Is dat niet lastig om al liggend te fietsen?
http://www.youtube.com/watch?v=4yR42YUyinA
Ongewild had Joop het in gang gestoken tijdens de steeds verder uitdeinende stop op het terrasje (Johan wist van geen ophouden: hij wou precies nog eens door Susie 'bediend' worden...
Johan, een, twee straffe consumaties, ok, maar drie...
). Kabouter Wesley, hij vond dat toch zo schitterend. En ja, hoor, nadat we weer het stalen ros hadden beklommen en het tweede deel van de tocht ingezet, leek het wel of we allemaal kabouters Wesley waren geworden. De "Op een dag...", "miljaar..." en "amai..." schalden in het rond. Anne moet ongetwijfeld gedacht hebben: "Mannen, het blijven toch wel altijd kinderen!" Maar ja, het weer was ronduit schitterend, de sfeer meer dan uitstekend en het landschap echt wel prachtig (en dat laatste kan ruim worden beschouwd... Denk maar aan Jan de Wilde en z'n Lentelied
).
Al bij het begin was de toon gezet. Het marktplein van Tielt: zonovergoten en gonzende, volle terrasje. Na een korte opwarmingstocht reed ik het belfort voorbij waar ik op enkele plaatsen al ligfietsen zag staan. Jawel, die zaten al bij pot en pint te genieten van de mooie dag. Nu al! Dat beloofde! Daarna reed ik maar naar de Lakenmarkt om het 'ontvangstcomité' van dienst te spelen. Meerdere bekenden, maar ook enkele nieuwe gezichten. Van ver en dichtbij. Na het obligate academisch kwartiertje werden de benen ingewreven en werd het stalen ros beklommen.
Birger nam het voortouw en, hop, daar gingen we. Snedig ging het vooruit, want er leek wel of we de hele tijd naar beneden aan het rijden waren. Heerlijk, precies oud Vlaanderen. Kronkelende wegen, boerderijtjes waar boer Speeltie wel ieder moment uit de deur zou kunnen stappen... Landelijk Vlaanderen, geurend naar het geneugten van het boerenleven. De tocht ging wel heel vlotjes. Plotseling waren we al aan het kanaal. 't Leek wel veel te snel te gaan. Of keken we gewoon al uit om bij Susie een lekkere verfrissende pint (euh, dat werd algauw heel wat straffers...) te drinken. Bij Susie was het meer dan gezellig!
Net als een cirkel rond is, moet er bij een toertocht ook eens teruggekeerd worden. De kabouters Wesley vatten met goede moed en veel uitgelaten lawaai de terugtocht aan. Nu iets snediger dan bij de doortocht, maar toch leek het nog steeds alsof heel het landschap ons genadig was en het bijna altijd naar beneden ging. De verleiding bekroop me dan ook bij het voorbijrijden van de Poelberg om de groep de helling op te sturen...
De pintjes bij Birger waren echter des te verleidelijker. En fris stonden ze, want hij had het thuisfront al van de aanstormende kabouters Wesley verwittigd. Meer dan bedankt voor de heerlijke verfrissing! Daarna nog even napratend op de markt (alhoewel, Johan moest de frituur... Grrr, wat hebben we toch altijd last met die Johan!
) om dan met een meer dan tevreden gevoel en een gelukkig hart naar "vrouw en kinders" terug te keren!
Al hebben we natuurlijk nog een eitje te pellen met die zondagstoeristen die het hadden gewaagd anderen van onze aanwezigheid te waarschuwen met de woorden "Opgelet, 't zijn daar gehandicapten!" Erg, heel erg, maar niets zo erg was toen we als "wielertoeristen" werden bestempeld. Dàt was wel de ergste belediging denkbaar!
Op naar de volgende tocht! Zeker weten!
Dagdromend - mijmer ik weg - in de wereld - van het ongrijpbare - is niet alles - binnen handbereik - ben ik op een - eeuwig voortdurende reis
Stormend door het leven met (Versatile009), (Alligt Alleweder042) & (Thorax Tangens)
