't Beloofde 's ochtends al een mooie dag te worden. Rond 7.30u stond ik al aan de kerk van Ossendrecht waar ik met Jan had afgesproken. Veel te vroeg natuurlijk, maar dat liep me toe even het dorp te verkennen. Lieflijk dorp, rustig en ongetwijfeld aangenaam om er te wonen. Mij viel me onmiddellijk op dat de mensen spontaan me groeten of me 'n goeiedag toeriepen. Die openheid mis ik altijd wel een beetje in Vlaanderen waar we toch een stukje geslotener zijn dan in Nederland. Na een kort rondritje stond ik weer op de markt en zag ik plotseling een vreemdsoortig voertuig afgevlogen komen. Joppe op de Flevotrike. Met een behendigheid waarvan je zo jaloers wordt, reed hij de straat in, de markt op. "Ja," dacht ik, "dat moet ik ook eens proberen... Zo moeilijk lijkt het niet." Toen Ron enkele uren later ons de gelegenheid gaf elkaars trikes te testen, ondervond ik onmiddellijk "hoe gemakkelijk" dat wel was. Slik! Daar was ik gauw klaar mee!
'n Goed kwartier later kwam Jan aan met de Gforce op een grappig aanhangwagentje. En dan uit het niets kwam daar onze doorluchtige voorzitter ook aangereden, al duurde het een tijdje voor hij zich uit de wagen hijste. Wouter, een ochtendmens...? En zo was het al half negen geworden, zodat we beslisten om niet langs het netwerk te rijden maar de grote weg naar Huijbergen te nemen. In België zou je daar ongetwijfeld voor bedanken, maar daar in Nederland lag er daar een ronduit prachtig vrijliggend fietspad. Heerlijk gewoon, wat mij betreft was de toertocht al begonnen. Daarna de veldwegen in.Hoek, café de Bostella. 'n Stukje levende geschiedenis, een volkscafé waar de tijd is blijven stilstaan. Proper, net, maar met meubels en een aankleding uit de tijd van voor Expo '58. Ron en Pierre waren er al. Ed was ook net aangekomen. Ahaaaa, de Vortex! Ronduit prachtige machine. Net als de duiven kwamen ook de andere deelnemers eraan. 'n Mooie groep met de meest uiteenlopende trikes. Ook één ketter die het aandurfde met twee wielen te rijden, Jef!
Maar de zon scheen, dus gingen we maar tolerant zijn... 
Gelukkig ook één vrouw in ons gezelschap, Kristel die voor de eerste keer met een trike reed (en dus ook zoveel kilometers ging meemaken). 
Ron had voor een uitgebreid ontbijt gezorgd (maar waar is de boter???
En dat op zo'n hete dag waar we alles moeten insmeren!). Daarna een uitgebreide briefing, want Ron had als goede huisvader schijnbaar een heilige schrik dat we verloren zouden lopen... Dat viel heus wel mee, al leed onze groep soms aan de accordeonziekte. Onmerkbaar reden we de vele kilometers af. Ook een paar terrasjes werden meegepikt, gelukkig! Halte op de Kalmthoutse heide. Uitwisseling van elkaars trike. Goed idee van Ron. Die Flevotrike, kom, dat moet wel lukken. Niets van, buiten enkele onhandige startpogingen geraakte ik niet ver. Joppe gaf me nog de goede raad: "Doorzetten!", maar ik voelde zo dat het geen kolfje naar m'n hand was. Hoedje af voor iedereen die met een Flevo rijden! Er bekruipt me wel een licht gevoel van jaloezie voor die mensen... Daarna de ICE van Ron, de Gforce van Jan, de KMX van Pierre, de beide Scorpions (met een verschillend zitje) en tenslotte ook kennis gemaakt met de zelfbouw van Mick. Als je de zaken zo kort na elkaar kunt testen op eenzelfde parcours, voel je echt waar de verschillende, de kwaliteiten en ook dat wat mindere punten zitten van een trike.
Over de KMX schreef ik al, maar kort gezegd kan ik wel zeggen dat die me aangenaam verrast heeft. Gforce: al na enkele pedaalslagen gaat de snelheid flink omhoog, de krachtoverbrenging is heel goed en de bouwvorm van de trike is op snelheid uitgewerkt. Alleen was het toch even wennen aan de directe sturing. Dat was toch even slikken. Rustig met een hand aan één stuureinde was er echt niet bij. Ongetwijfeld is dat een zaak van ondervinding en gewoonte.
Met verschillende ICE-modellen had ik al gereden. Ook Rons ICE was een aangename trike, waarbij ik vooral de gaaszitting erg kon appreciëren. Ook hier haalde je heel snel een mooie snelheid, al vond ik dat die toch iets nerveuzer stuurde dan wat ik bij de andere ICE-modellen had mogen ervaren (of zijn mijn herinneringen wat bijgekleurd?).
De Scorpions waren aangename trikes. Stabiel naar mijn aanvoelen (anderen vonden dat de ICE stabieler aanvoelde dan de Scorpion - zo zie je maar: zoveel koppen, zoveel gedachten), maar toch iets trager in het optrekken. Mijns inziens een duidelijke toertrike. Ook hier ging mijn voorkeur uit naar het gaaszitje en niet naar die sportschaal.
En dan was het tijd. Jammer, want de Vortex had ik ook wel eens van nog naderbij willen bekijken en voelen (al was dat toch met de nodige schroom, want hij was nu eenmaal blinkend nieuw).
Trappen dan maar! Na velden en bossen, een stukje water. Dat hadden we wel verdiend bij zo'n weer. Jammer geen zwembroek bij, anders waren we wel eventjes de Gentse Zwemmers geworden! (Wouter maakte er de Gentse Poters van...
) Markiezaatsmeer, dat moet ik me voor de toekomst herinneren! Heerlijke plek om te toeven. Daarna ging het richting Bergen op Zoom waar we een overdrukke maar toch gezellige markt opreden. 't Had wat voeten in de aarde om een terrasje te vinden waar we met z'n allen kon zitten, al ging dat voor Ron wel iets sneller 
Bergen op Zoom lijkt me een heel aangename stad met een goede fietsinfrastructuur. Dat verhoogt ongetwijfeld de leefkwaliteit!Dan weer naar de Bostella waar onze wegen scheidden, al viel me dat toch moeilijk (maar ja, als het schrikbeeld van de vrouw met de deegrol in je opkomt...
). Wouter, Jan en ik fietsen met steeds hogere snelheid - ja, dat deed deugd - naar Ossendrecht terug. Enkele honderden meters voor de markt hoorde ik een licht sissend geluid dat evenwel kort erna weer verdween. Merkwaardig... 't Zal wel niets zijn en dus reed ik vlot onze twee snelheidsduivels achterna. Toen ik de dag erna de trike uit de wagen haalde, zag ik het: lekke band door een miniscuul gaatje.Ron, dit is zeker voor herhaling vatbaar! Hopelijk met nog meer trikers! Aan allen: bedankt voor de aangename babbel, de grap en de grol en de mogelijkheid jullie trike even te lenen!
